Ο μεγαλύτερος πόνος, αυτός του αποχωρισμού...

Ξέρω μου το πες καθαρά
και έτρεμες σαν το φονιά
δε θέλεις να 'μαστε μαζί
ότι έχεις κουραστεί

Θέλεις να ζούμε στα ρηχά
φοβάσαι λέει τ' ανοιχτά
μου μίλησες για ξεγνοιασιά
αναίρεσες και τα παλιά...

Πέταξα το τσιγάρο μου
και έφυγα αργά
γιατί απ' την κατάντια
προτιμώ τη μοναξιά



Φαινόταν το περίμενα
μα πόνεσα πολύ
η ελπίδα να σωθούμε
ήταν φτωχή...

Πόσο μίκρυνε αυτή η πόλη
πόσο μεγάλωσαν οι τίτλοι
βαρύνανε τα πράγματα
μακρύνανε οι διαδρομές

Το ξέρω πως θα μου περάσει
γιατί δεν αποφάσισα εγώ
μόνο λυπάμαι πια για σένα
πως ταίριαξες έτσι λειψά

Αλλάζουν οι άνθρωποι
μου το ΄λεγαν από μικρό
ο έρωτας στο στόχαστρο
γυμνός

Θα σκύψω στον εαυτό μου
γιατί έφταιξα κι εγώ
μόνο αφήνω το πανί μου
πάντα ανοιχτό...