Ο μεγαλύτερος πόνος, αυτός του αποχωρισμού...

Ξέρω μου το πες καθαρά
και έτρεμες σαν το φονιά
δε θέλεις να 'μαστε μαζί
ότι έχεις κουραστεί

Θέλεις να ζούμε στα ρηχά
φοβάσαι λέει τ' ανοιχτά
μου μίλησες για ξεγνοιασιά
αναίρεσες και τα παλιά...

Πέταξα το τσιγάρο μου
και έφυγα αργά
γιατί απ' την κατάντια
προτιμώ τη μοναξιά

Είπα να ζω

Είπα να ζω

Κει που ζητάν

Να το ξεχάσω

Να ασπαστώ

Τα δάκρυα μου

Πριν ξεσπάσω

Είμαι οι στιγμές

Που δε φοβούνται

Μην τις κλέψουν

Είμαι ο δρόμος

Που αδημονεί

Να αλητέψουν

Είπα να βγω

Απ’ τα σύνορα μου

Ψάχνω χάρτη

Να εξοριστώ

Στη ρεματιά

Ενός αντάρτη

Είμαι μια ώρα

Που αφήνει πίσω

Την κλεψύδρα

Είμαι μια χώρα

Για τους εχθρούς

Λερναία Ύδρα