Τ.Ξ.

Σε είδα χτες...
Κι εσύ με είδες!

~

Κοίτα γεράσαμε.
κι τώρα στις κουνιστές  καρέκλες που καθόμαστε,
εκείνες τις ξύλινες που τρίζουν,
τρίζουν κι οι σκέψεις μας μαζί για τα όνειρα που κάναμε.

και κοίτα μας... τι κάναμε;

γεράσαμε κι ακόμα στις καρέκλες.

αλλά τι; να σηκωθείς; και τι να κάνεις;;;

Τρίζεις εσύ, τρίζει κι αυτή...

Σάμπως πάντα δεν τρίζαμε;
Τσούκου τσκούκου οι παντόφλες στο ξύλινο πάτωμα κι εμείς από τη μια μεριά στην άλλη.
Σάμπως δεν έγινε επανάσταση; ΚΑΙ ΤΙ;
τρίζουμε ΛΕΜΕ... Πάντα θα τρίζουμε και λίγο λίγο τα κλουβιά μας θα τρίζουν κι αυτά. Και θα χαλάσουν στις άκρες... Και ξάφνου θα πέσουν οι μπάρες και θα παίζει μουσική, ξες αυτή απ' τις ταινίες..
κι εμείς..
κι εμείς....

δε θα 'μαστε πλέον στα κλουβιά, θα μαστε λέφτεροι...

Αλλά που να τρέχεις; Άλλωστε άμα δε βλέπεις το κλουβί στη φυλακή δεν είσαι..

Αλλά κι άμα το βλέπεις υπάρχει;

Υπάρχουμε εμείς;

Άρα; δε γεράσαμε λέμε, απλά τρίζουμε...

Σε μια καθάρια κάποιου άλλου σαπισμένη φαντασία που τριζει...

Τ.Ξ.

~

No hay banda! There is no band! Il n'est pas de orquestra! This is all... a tape-recording. No hay banda! And yet we hear a band. If we want to hear a clarinette... listen. 

Un trombon "à coulisse". Un trombon "con sordina". Sient le son du trombon in sourdine. Hear le son... and mute it... drop it. It's all recorded. No hay banda! It's all a tape. Il n'est pas de orquestra. It is... an illusion!

~~~~~

Να σου μιλήσω αγαπημένη..;

Έχουμε ξεχάσει πως να μιλάμε θαρρώ οι άνθρωποι..

Θα σου μιλήσω αγαπημένη

Θα σου μιλήσω για το πως μου χαμογέλασε σήμερα ένας άνθρωπος κι ένιωσα ότι αυτό το χαμόγελο , αυτή η ευχάριστη σύσπαση του προσώπου του , προορίζεται και αναζωπυρώνεται από εμένα τον ίδιο. Τότε είναι που χαμογέλασα διπλά.

Θα σου μιλήσω για το πως μοιράστηκε ένας άνθρωπος μαζί μου μία σκέψη του.

"Πως θα τανε λέει ο κόσμος χωρίς τριβή και χωρίς βαρύτητα", σίγουρα θα γλιστρούσαν τα δάχτυλα και δε θα μπορούσα να σου γράψω, αγαπημένη.

"Δε θα περπατούσαμε κι αν τύχαινε και κάπως περπατούσαμε θα κυλούσαμε αιωνίως, το ίδιο και τα αυτοκίνητα" είπε. Το σκέφτηκα για λίγο και χαμογέλασα.

"Μα θα αιωρούμασταν" είπα, ενθουσιασμένος στην ιδέα. Γέλασε θλιμμένα.

"Δε θα μπορούσαμε να κάνουμε καν αυτό" είπε και άγγιξε διεκδικητικά το πάνω μέρος από το σιέλ μπουφάν μου, να εκεί στον δεξί μου ώμο. Λυπήθηκα . Δε θα μπορούσαμε να αγκαλιαστούμε, σκέφτηκα. Θα ήταν τόσο στιγμιαίο ως ανεπαίσθητο. Ίσως όμως έπαιρνε άλλη δόνηση.

"Δε θα μπορούμε να σταματήσουμε πουθενά" μου τόνισε. Ούτε να κάνουμε έρωτα, πρόσθεσα μηχανικά από μέσα μου.

Πως θα ήταν άραγε ο κόσμος χωρίς τριβή και βαρύτητα;

Τότε ήταν που άρχισα να τρίβομαι μετά μανίας, μετά χιλίων κόπων και βασάνων. Έτριβα πόδια , πατώματα , χέρια , μάτια , συνειδήσεις. Όλο το απόγευμα έτριβα. Ώσπου πήρα φωτιά και κάηκα. Να πως μπορεί να είναι ο κόσμος, είπα. Έγινε συνήθειο κι αυτό. Κι άλλαξα. Πόρτες και παράθυρα. Συνάντησα τις μοίρες (όπου γεννήθηκα), μύρισε λωτό και θυμήθηκα, πάτησα χώμα και γυαλιά και φοβήθηκα, έγινα μαριονέτα και εξαϋλώθηκα, χόρεψα την αγάπη και προσγειώθηκα στο αστικό, άνθρωποι έρχονται φεύγουν, αιώνιοι περαστικοί, δεν κοιτάζονται καν στα μάτια.

Πώς να βρούμε τη φύση μας, μετά ;

Αδυναμία Συγκέντρωσης.

Οι γυναίκες λέει επιθυμούν την απόκτηση ενός βρέφους από διάφορα κίνητρα και ενορμήσεις όπως την ταύτιση, τον ναρκισσισμό, την αναβίωση, την συγχώνευση, το καθρέφτισμα, την παντοδυναμία, την πληρότητα .

Κι ο έρωτας ;

Κι από έρωτα ;

Σε ποια ιδανική εποχή έχω μείνει ;

Το βρέφος θεραπευτής ή προέκταση του εαυτού της μητέρας ,προσθήκη στο σώμα της ;

Η γυναίκα Μητέρα- Γη ή Άγρια Φύση

1

2

3

1

2

3

Το χειρότερο είναι το καλύτερο.

Εν κατακλείδι :

Τι όμορφοι που είναι οι άνθρωποι όταν χαμογελούν χωρίς τριβή,

από έρωτα (;)

Τ.Ξ.